در مشرق عشق دشت خورشید تویی
در باغ نگاه یاس امید تویی
 در بین هزار پونه آن کس که مرا
چون روح

 نسیم زود فهمید تویی

چشامو بستم تا نبینم قلبت سهم کی داره میشه

چشاتو وا کن تا ببینی قلبم بی تو آواره میشه

بیا تماشا کن بی تو چیزی از دلم نمی مونه

                              واسه تو که قلبت از سنگه دل کندن ازم چه آسونه...

به عشــق در نگــاه اول اعــتقادنــدارم

 ولــی بــه

 " از چشم افتادن در یکــ لحــظه "

عجـیــبــــــ معــتقــدم . . . !!!

در دلم حیاط خلوتی است غرق در سکوت....

مثل لحظه های خاک هر غروب....

وقت گرگ میش از پنجره خیره میشوم به آسمان

او به انتهای آسمان آن زمان....از خودم هزار بار دور میشوم...

می روم به ته حیاط خلوت دلم

مثل روزهای اول رسیدنم.....   

                                  خالی از غرور میشوم.....

کار ما نیست شناسایی راز گل سرخ

کار ما شاید این است

همواره آن راهی که پایانش نمیبینم
ردی از امضا پای پیمانش نمی بینم
عمری خودم را حیله دادم با امیدی که
اخباری از طرح فراخوانش نمیبینم
تا من بخواهم با خودم بی تو کنار آیم
این را نخواه از من که آسانش نمیبینم

 کجایی ای رفیق نیمه راهم
که من در چاه شبهای سیاهم
نمی بخشد کسی جز غم پناهم
نه تنها از تو نالم کز خدا هم

دمی فکر رهایی را نکردم
خیال آشنایی را نکردم
جدایی را گمان کردم ولیکن
 گمان این جدایی را نکردم

آیینه چون شکست
قابی سیاه و خالی
از او به جای ماند
با یاد دل که آینه ای بود
در خود گریستم

  آخر ای دوست نخواهی پرسید
که دل از دوری رویت چه کشید
سوخت در آتش و خاکستر شد
 وعده های تو به دادش نرسید
داغ ماتم شد و بر سینه نشست
اشک حسرت شد و بر خاک چکید
آن همه عهد فراموشت شد
چشم من روشن روی تو سپید

جان به لب آمده در ظلمت غم
کی به دادم رسی ای صبح امید
آخر این عشق مرا خواهد کشت
عاقبت داغ مرا خواهی دید
 دل پر درد فریدون مشکن
که خدا بر تو نخواهد بخشید

باز عشق آمد و آتش به دل و جانم زد

خنده بر سوز دل و دیده ی گریانم زد

من که دامن ز غم عشق کشیدم همه عمر

آتش این شعله ی سوزنده به دامانم زد

پرتو چشم سیاه تو به اشکم افتاد

برق این شعله ی سوزنده به دامانم زد

پرتو چشم سیاه تو به اشکم افتاد

برق این شام سیه،خنده به بارانم زد

اشک عشق آمد و گل های امیدم بشکفت

خیمه این ابر بهاران به گلستانم زد

غم عشق آمد و در خلوت دل جای گرفت

پرچم شادی خود بر دل ویرانم زد

همچو رگبار بهاری که به دریا ریزد

عشق،خود را به دل غرقه به طوفانم زد

از غم و درد تو ای عمر چه کم داشت دلم

باز درد دگری آمد و بر جانم زد

همچو خورشید که در آینه ای جلوه کند

برق رخسار تو بر دیده ی حیرانم زد

هیچ وقت

هیچ وقت نقاش خوبی نخواهم شد

امشب دلی کشیدم

شبیه نیمه سیبی

که به خاطر لرزش دستانم

در زیر آواری از رنگ ها

نا پدید ماند

زندگی در برزخ وصل و جدایی ساده نیست
               کاش قدری پیش از این یا بعد از آن می‌زیستم ...

ز بیم شام تنهایی،به غم پرداختم بی تو

به زیر ران ما،اسب جوانی بود و شادی ها

رمیدی از من و تنهای تنها،تاختم بی تو

ز تو من خواستم تا یوسف کنعان من باشی

ز جان بگذشتم و خود را به چاه انداختم بی تو 

پس از آن دوستی ها،عاشقی ها،آشنایی ها

برای خود در این غمخانه،زندان ساختم بی تو

چنان در خویش میگریم که مژگان هم نمیداند

به لبهایت قسم،لبخند را نشناختم بی تو

میان پاکبازان سر فرازم،زانکه این هستی 

   قماری بود و یکسر"هستی ام"را باختم بی تو!

 


ای که دل بردی ز دلدار من،آزارش مکن
آنچه او در کار من کردست،در کارش مکن

امشب تمام حوصله ام را

در یک کلام کوچک

در (تو)

خلاصه کردم:

ای کاش می شد

یک بار

تنها همین

یک بار

تکرار می شدی!

تکرار.....

تــــــو را مـــیخواهـم و دانـم كـه هـرگز

بـــه كـــام دل در آغــــوشت نـــگــــیرم